Dag 19.2: Finale

Daar is ie dan, de laatste fietsdag! Ik word best vroeg wakker, het is tegen 7u en het is koud geweest. Dat kan eigenlijk maar één ding betekenen: het is opgeklaard. Ik steek mijn hoofd buiten tent en ja hoor, de zon komt op. En hoe! Vanaf het kanaal stijgt een mist op die de zonnestralen extra mooi maken. Het was daar Ray me er op wees, maar het is een beetje betoverend als je aan het kanaal staat, misschien ook wel omdat het gister qua weer een beetje een deprimerende dag was.

It’s a beautiful day!

En ja, ook de rest van het begin van dat nummer is van toepassing. Er is niemand die me nog kan stoppen. Ik kijk uit naar de laatste Etappe, 80 kilometers scheiden me nog van de kust en dus van mijn einddoel. Natuurlijk is de tent ook vochtig, binnen- en buitenkant, maar ik moet nog brood halen dus wie weet wordt het beter. Het leeft in ieder geval in Pontivy. Ik rij door het centrum en de jeugd maakt zich klaar voor school. De kerk ligt er mooi bij in het zonnetje en als laatste rij ik ook nog even langs het Château. Het oogt allemaal heel vriendelijk en heel anders als het grijs van gister. Tijdens het ontbijt bespreek ik nog even de Brexit met Ray en Debby, ze zijn eigenlijk een beetje verbaasd, benieuwd wat het gaat betekenen.

Let’s go

De route van de Engelsen en die van mij gaan nu uit elkaar. Het is een soort van versnelde Brexit, zij gaan richting Roscoff, ik richting Lorient en Port-Louis. Ze gaan weg als ik mijn tent net een beetje droog heb gemaakt. Het is dus nog even inpakken en dan ga ik ook. Het eerste stuk is nog over de weg, maar daarna is het pad zo slecht als ik nog niet gehad heb en daarnaast op sommige stukken ook erg smal. Ik zou niet blij zijn als ik een iets mindere fiets had gehad. Het is best zwaar, maar nu juist ook voor de armen. Dan nog liever het gravel van eerder deze week, hier hobbelt het alle kanten op. Zo erg zelfs dat mijn tas met tent van mijn bagagedrager afstuiterd. Het is op veel stukken ooit geasfalteerd, maar daar zijn in de loop van de tijd de gaten in gevallen. Misschien wil ik wel te snel en iets te veel.

De Blavet

Mijn route volgt vandaag de Blavet, stroomafwaarts. Hij is bochtig en gaat tussen wat heuvels door. De sluizen zijn onbemand en op de weg kom ik ook niemand tegen. Na een kilometer of 25 stop ik even voor een koekje en een slok water. Er is hier niks langs de route, tot op een kilometer of 60. Nouja, er is wel wat, maar dat is dan niet open of heeft veel betere tijden gekend. Nog 10 kilometer verder is een hutje open en neem ik een (oplos)koffie. In het boekje staat dat Blavet alleen nog gebruikt wordt voor de pleziervaart, maar het lijkt er op dat er eigenlijk niemand hier voor zijn plezier vaart. Alleen 2x een groepje kanovaarders op de langzaam stromende rivier. Vlak na Saint-Nicolas-des-Eaux kom ik een kapel tegen die deels onder een rotswand gebouwd is. Een van de weinige bijzondere dingen die ik vandaag zie. Misschien ook omdat ik mijn ogen op de weg moet houden met al die gaten.  Ik hobbel verder maar het enige wat ik nog tegenkom is zo nu en dan een wandelaar en soms een fietser, type mountainbiker. Wel een paar mooie huisjes, wat zou moeten duiden op iets bewoonbaarder gebied. Ook ligt er her en der een woonboot.

Hennebont en de bewoonde wereld

Eindelijk, er is weer leven. Nouja.. In ieder geval een wat grotere stad, Hennebont. Vlak voor ik die bereik passeer ik de laatste sous, blijkt. Als ik die voorbij ben is het kanaal namelijk zo goed als leeg, qua water dan. Dat kan maar 2 dingen betekenen, het beweegt hier mee met de getijden of er is te weinig water. Het is dat eerste. Verderop heeft ooit een boot gelegen, maar die is al even niet meer, en gewoon aan zijn lot overgelaten. Gelukkig is de weg hier wel weer een stuk beter. Nog even stop ik bij een huisje wat zo uit de Efteling meegenomen zou kunnen zijn. Het staat aan de rivier maar lijkt toch onbewoond. Daarna is het een stukje langs een drukke weg. Ik rij onder het spoor door en bedenk me dat ik hier waarschijnlijk maandag ook weer langs kom, maar dan over die brug. In de rivier liggen de boten aan een touw en ik vraag me af hoe die mensen bij hun boot komen. Daarna draait de weg van de rivier af en gaat het weer een beetje omhoog.

Einde in zicht

Als ik dan kijk hoe ver ik nog moet ben ik blij verrast, nog 13 kilometer. Ik trap nu wat harder door, ook tegen de heuvel op. Het voelt alsof ik een boost krijg, een soort kick dat dit me dus echt gaat lukken! Ik raak wel een beetje mijn oriëntatie kwijt. Volgens mij gaat het nu alle kanten op maar mijn navigatie blijft gelukkig de goede weg wijzen. Na de zon van vanmorgen is deze verdwenen achter een wolkendek waar hij nauwelijks meer achter vandaan is geweest. Pas als ik ook echt de kust bereik bij Riantec klaart het in de verte weer een beetje op. Toch die kust weer… Nog 5 kilometer, wind tegen! Met nog 3 te gaan is daar het bordje Port-Louis. Ik passeer de camping al en evenveel verderop is het zover, het einde is bereikt!

The End?

Voor de 2 komende dagen blijf ik hier. Ik probeer me even te beseffen wat dit betekend, maar dat is nog niet echt te bevatten. Het is me gelukt, ik had dit als doel in mijn hoofd, maar ging er vanuit dat ik rekening moest houden met Nantes als mogelijk eindpunt omdat ik geen idee had hoeveel kilometers ik kon maken zo achter elkaar. Helemaal na mijn knie die eerst niet mee wilde werken. Maar daar sta ik dan, aan de Atlantische kust. 1640 kilometer fietsen in 16 dagen en daarvan heb ik bijna 79 uur op mijn fiets gezeten er ergens tegen de 60.000 calorieën verbrand. Ik besluit het maar te vieren met wat lekkere dingen vanavond. Om te beginnen meteen maar een crêpe met lokale Cola: Breizh Cola, erg lekker! Dan is het tijd om de tent op te zetten en boodschappen te doen. De supermarkt is wat verder fietsen dan gedacht, maar ach, wat maken die paar extra kilometers nog uit! Stokbrood met kaas en een stuk vlees, dat is wat er op het menu staat vanavond, gewoon bij mijn tent, met een glas rode wijn.

Zonsondergang

Omdat het zonnetje nog schijnt ga ik na het eten nog even lopen. Via de vestingmuur die Port-Louis beschermde tegen de boze tegenstanders in lang vervlogen tijden, loop ik weer richting het strand. Het geeft mooie doorkijkjes en op Grande Plage geniet ik van een steeds roder kleurende lucht. De serie foto’s staag onderaan het bericht. Toch maar doen dan? Ach, het moet kunnen. Als dessert bestel ik een ijscoupe. Verse ananas met kokosijs, rum en slagroom. Op weg terug naar mijn tent sta ik nog even over die vestingmuur te hangen en dringt het besef van mijn prestatie en vanalles waar daar mee samenhangt, steeds verder tot me door.. I did it! Met dat gevoel val ik dan ook vlak daarna in slaap.

[notmobile]

powered by EndomondoWP

[mobileonly][/mobileonly]